Muchołówka białoszyja

Muchołówka białoszyja jest gatunkiem bliźniaczym muchołówki żałobnej, co oznacza, że gatunki te powstały dopiero podczas ostatniego zlodowacenia przez oddzielenie populacji. Prof. Taczanowski opisywał tą tymi słowy:
Samiec czarny, z białem czołem, obróżką na karku, wielką plamą na skrzydłach i całym spodem. Samica w wierzchu szara, od spodu brudno biała, z białą plamą na skrzydle. Lotka 2a dłuższa od 5ej.

Stary samiec ma wierzch ciała czarny, czoło zajmuje wielka plama biała, z wierzchu zaokrąglona, środkiem dochodząca do wysokości oczów; szeroka obróż na karku biała, wielka plama na skrzydle tejże barwy, zajmująca nasady wszystkich lotek przedramieniowych, nadlotki drugorzędne, i całe zewnętrzne chorągiewek i trzech tylnych lotek; zwierciadełko na brzegu skrzydła z nasadowych brzegów lotek pierwszorzędnych, cały spód i niższa część kupra również białe. Dziób i nogi czarne; tęcze czarniawe.

Czarność mniej starego samca nie tak czysta, lecz mniej więcej szarawa; biała obróżka karkowa przyćmiona czarnemi końcówkami; kuper popielatawy; cały brzeg sterówki skrajnej i część środkowa następnej białe; białość spodu mniej czysta, szaro rudawym odcieniem pociągnięta na piersi i bokach szyi; białość na czole i skrzydle jak u starego.
Roczniak z wierzchu szary, od spodu biały, lekko na piersi i bokach szyi szarawo pociągnięty; na karku ma ślad tylko obróżki w białawych nasadach piórek z pod szarych końców przezierających; na pokrywach ogonowych nasady piór czarniawe; biała plama skrzydłowa mniejsza, zajmuje brzegi tylko trzech ostatnich lotek, nasady wszystkich lotek drugorzędnych i same końce nadlotek im odpowiednich; brzeg sterówki pierwszej cały, drugiej w ¾ od nasady, białe.

Podlot

Samica podobna do roczniaka, słabszy ma jeszcze ślad obróżki karkowej, boki całego ciała szaro pociągnięte, kolor pokryw ogonowych jak całego wierzchu.
U ptaków jesiennych w świeżem upierzeniu plamy skrzydłowe i brzegi sterówek rudawe, szary wierzchni kolor ciemniejszy, w oliwkowy wpadający; rudawe zafarbowanie na spodzie mocniejsze.

Młoda w pierwszem pierzu z wierzchu oliwkowo szara, gęsto upstrzona czarniawemi końcowemi obwódkami piórek i rudawemi plamkami na środkach, na karku w miejscu obróżki te plamy są jaśniejsze, płowawe; w miejscu plamy skrzydłowej pióra rudawo obrzeżone; spód brudno biały, na piersi i bokach rudawo zafarbowany, na całej zaś przestrzeni szaremi końcówkami upstrzony. Dziób i nogi brunatne.

Jaja świeże są koloru zielonawego bardzo bladego, jak bladego berylu, bez żadnej pstrocizny, o skorupie tak mocno przeświecającej, że żółtko przebija; po wydęciu i obeschnięciu mocno ciemnieje i nabiera barwy modro zielonej, jak na jajach pleszki (Ruticilla phoenicurus) lub pokrzywnicy (Accentor modularis). Gatunek ten mieszka w Europie południowej i umiarkowanej, w Azyi umiarkowanej i w Afryce północnej; na północ nie posuwa się tak daleko, jak muchołówka żałobna, w Królestwie Polskiem już tak rzadka, że ją za wypadkową uważać należy; w ciągu bowiem dwudziestokulkoletnich moich poszukiwań zaledwie parę egzemplarzy widziałem, z tych jednę upolował p. STRONCZYŃSKI w puszczy Kampinoskiej pod Warszawą i w zbiorze swoim przechowywał. Na Podolu Galicyjskiem pospolita. Według TYZENHAUZA znajduje się w Litwie, ale nie powiada gdzie. Z tego można wnosić, że na wschodzie dalej się ku północy rozmieszcza, niż na zachodzie. Trzyma się w lasach zawierających dziurawe drzewa. Gnieździ się w dziuplach pni i gałęzi, w wysokościach o 2 do 20 stóp, różni głębokich, najczęściej z ciasnym na zewnątrz otworem; na spodzie dziupla ściele gniazdo z traw suchych, mchu i korzoneczków, wewnątrz wełną i siercią wysłane; półkuliste, suto i dosyć ściśle utkane.