Modraszka

Drugą najbardziej pospolitą sikorą jest modraszka, zwana dawniej "sikorą siniczką". Prof. Taczanowski opisywał ją temi słowy:
Na plecach oliwkowo zielona, na spodzie żółta, wierzch głowy, skrzydła i ogon błękitne.

Stary ptak ma wierzch głowy, obrączkę na szyi, skrzydła i ogon błękitne; kolor ten najciemniejszy, prawie szafirowy, na szyjnej przepasce, a najpiękniejszy, lazurowy, na czuprynce i pokrywach skrzydłowych; w poprzek skrzydła przepaska biała, utworzona przez końce nadlotek przedramieniowych; tylne lotki przedramieniowe także biało zakończone; lotki i sterówki czarniawe, błękitne na zewnątrz tak, że ten tylko kolor w złożonem skrzydle jest widoczny; skrajna sterówka biało brzeżysta, toż samo na kilku lotkach pierwszorzędnych brzeżki od połowy do końca. Przód czoła, brew, policzki, pas za tyłem głowy i tylna strona karku białe; przez oko kresa czarniawa; plecy wraz z kuprem oliwkowo zielone; piersi i brzuch żółte, środek tego ostatniego biały z szafirową plamką na samym środku. Dziób czaniawy; nogi ołowiasto popielate; tęcze czarniawe.

Na samicy kolory błękitne cokolwiek bledsze.
U młodego ptaka w pierwszem pierzu kolor błękitny tylko na skrzydłach i ogonie, na tym ostatnim prawie jak u starych, lecz na skrzydłach brzeżkami zielonawemi mocno stłumiony; wierzch głowy i obróż karkowa brudno zielonawa; kolor grzbietu brudniejszy niż na starych; żółtość całego spodu bledsza, zajmująca i środek brzucha, policzki, brwi i przód czoła; końce wszystkich lotek białawo obwiedzione.
Jaja ze wszystkich najpodobniejsze do jajek bogatki; tak samo upstrzone, lecz często mają plamkowanie drobniejsze i gęściejsze, na jednych rozmieszczone jednostajnie, na innych gęściejsze przy końcu grubszym.

Sikora ta mieszka w całej Europie, na wschód rozciąga się po Wołgę, na północ do Norwegii. Przebywa po wszystkich lasach, głównie w liściowych i mięszanych, równie jak w obszernych sadach i ogrodach. Na zimę częścią przyłącza się w lasach do stadek zbiorowych, częścią razem z bogatką i ubogą tuła się przy zabudowaniach. Stad nie trzyma się ściśle, lecz zawsze im towarzyszy w rozproszeniu. Prócz owadów jada przez jesień i zimę dużo rozmaitych nasion, do których jądra dobiera się odmiennym sposobem od innych gatunków, to jest nie kuje w nie, jak dwie wyżej wymienione, lecz, tak samo trzymając je w łapkach, szczypie dzióbem, dopuki nie rozłupie. Chciwie się także rzuca na drobne ptaszki. Odzywa się głosem świergoczącym: sirrr-sirrr.... jemiołuszkę przypominającym; samiec dość dobrze śpiewa.
Gnieździ się w rozmaitych dziupelkach nizko i wysoko, niekiedy także w dziurach skał i murów. Gniazdo takie same jak bogatki. Jaj niesie od 8-12.