Ohar

Jarczyński nazywał ohara kaczką podgorzelcem, zaś Jundźwiłł gęsią norową, a prof. Taczanowski opisywał tak:
Biała, lusterko obszérne, zielono błyszczące; u samca głowa i boki pleców czarne, przez piersi obroż kasztanowata; u samicy głowa szaro brunatna, obroż węższa i brudniejsza. 

Stary samiec ma głowę wraz z większą częścią szyi czarną, ze słabym zielonym połyskiem, niższą część szyi, środek grzbietu, kuper i środek brzucha czysto białe; széroka opaska rdzawo kasztanowata obejmuje piersi i wyższą część grzbietu; wzdłuż brzucha pas czarny, w tyle rozszérzony, na podbrzuszu i z przodu zachodzący na opaskę piersiową; boki pleców czarne. Pokrywy skrzydłowe białe, ku tyłowi popielato zafarbowane; obszérne lusterko ciemno zielone, z białą wązką obwódką na końcu; na następnych tylnych lotkach przedramieniowych chorągiewki skrajne rdzawe; lotki piérwszorzędne czarne; sterówki skrajne białe, dalsze śniade, biało kończyste; pokrywy podogonowe rudawo zafarbowane. Dziób ciemno czerwony; nogi cieliste; tęcza brunatna.

Samica podobna do samca, różni się kolorem głowy i szyi blado brunatnawym, z białem czołem i policzkami, obróżą piersiową bledszą, brudnawą,  wiele węższą i przerwaną u spodu; na środku brzucha w miejscu czarnego pasa gdzieniegdzie rdzawa plama; boki pleców brunatne; na lotkach tylnych za lusterkiem skrajne chorągiewki brunatno rdzawe; na tylnych tylko pokrywach skrzydłowych popielate zafarbowanie. Dziób bledszy; nogi i tęcza jak u samca.
Młode w piérwszém piérzu znacznie mniejsze, białe, na tyle głowy i karku szaro brunatne, bez obróży piersiowej, w miejscu jej na plecach tylko szara széroka pręga, boki pleców i barkówki blado brunatne; skrzydła jak u samicy; przy końcu białych sterówek szaro brunatnawe zafarbowanie.
Pisklę puchowe z wiérzchu brunatno szare, upstrzone na grzbiecie białemi, dużemi, podłużnemi strychami; cały spód i boki czysto białe. Dziób i nogi ciemne.

Jaja stosunkowo wielkie, jajowate lub eliptyczne, ku obu końcom cokolwiek zwężone; tło białe, cokolwiek wpadające w kolor żółtawy.
Kaczka ta mieszka na pobrzeżach morskich i jezior słonych Europy, Azyi i Afryki północnéj, prócz okolic daleko na północ położonych; pospolita na pobrzeżach Francyi, Anglii, Danii, na brzegach mórz Śródziemnego, Czarnego i Kaspijskiego, obfita w Syberyi po stepach i jeziorach słonych, gdzie się według PALLASA znajduje tylko do 53° szér. półn., a według zapewnienia  P. WAŁECKIEGO ma tam stałe granice, poza które wcale się nie posuwa. W granicach Królestwa Polskiego przypadkowa, bardzo rzadka; raz tylko widziałem ich 4 nad Wisłą pod Nowem Miastem Korczynem, i powiadano mi o jednej ubitej w Piotrkowskiem, okaz zaś krajowy Gabinetu Warszawskiego ubity został w Grudniu r. 1869 r. na Pilicy pod Warką, ze stadka z pięciu sztuk złożonego.
Jak sama budowa nóg wskazuje, kaczka to więcéj przebywa na lądzie niż na wodzie. Lot jej szybki i lekki. Głos samca donośny.

Gnieździ się głównie po rozmaitych norach na pobrzeżach lub wpośród stepów wodom sąsiednich, szczególniej w opróżnionych przez różne norowe zwiérzęta, jak lisy, króliki, bobaki itp.; w braku sama je wygrzebuje; niekiedy gnieździ się w obszérnych dziuplach drzewnych. W głębokich norach daleko od otworu ściele gniazdo z traw i ziół suchych; grzebiąc sama niekiedy do 4 łokci je doprowadza. Niesie jaj według THIENEMANNA 10 do 12, a według SKINDERA 8 do 15. Według tego ostatniego obserwatora samica wysiadująca w razie napastowania zatacza swe jaja w głąb nory, broni je biciem skrzydeł i syczeniem do gęsiego podobnem. Samiec ma przebywać w blizkości gniazda i prowadzić wraz z matką potomstwo na wodę. Mięso niezbyt smaczne.