Kulig mniejszy

Kulika mniejszego ks. Kluk określał mianem bekasa słotnika, a prof. Taczanowski opisywał w ten sposób:
Wierzch głowy brunatny z białawą smugą przez środek; płaszcz brunatny, popielato pstry; ogon popielato i brunatno pręgowany.

U starych ptaków obu płci wierzch głowy jednostajnie ciemno brunatny, wązką białawą smugą przez całą długość przedzielony, z szerokiemi brwiami także białawemi, brunatno drobno upstrzonemi, ciągnącemi się od nasady dzióba nad okiem. Podgardle czysto białe; boki twarzy białawe, kark szyja i piersi rudawe, gęsto brunatno płomykowane; płaszcz ciemno brunatny, urozmaicony popielatemi brzegami i plamami;  pokrywy skrzydłowe brunatne, białawo pstre; niższa część grzbietu, kuper i pokrywy ogonowe białe, te ostatnie brunatno plamiste; brzuch i dalsze spodnie częście białe, środkiem czyste, po bokach brunatno pstre. Lotki czarniawe, na wnętrznej tylko chorągiewce białawo pręgowane, ze stosinami jak w gatunku poprzedzającym. Ogon popielato i brunatno pręgowany; skrajne sterówki jaśniejsze, białawe w miejscu popielatego, dalsze coraz ciemniejsze, u wszystkich prócz środkowej końce biało obwiedzione. Dziób znacznie krótszy niż u poprzedzającego, gdyż zaledwie dwa razy wziętej głowie wyrównywający, znacznie grubszy i nagle przy końcu zgięty, czarniawy, z nasadą żuchwy cielistą; nogi ciemno popielate; tęcze brunatno czarniawe.

Młody ptak w pierwszem pierzu różni się od starych tłem płaszcza regularniej upstrzonem, plamkami rudawemi, drobnemi na plecach, większemi na barkówkach; na pokrywach zaś skrzydłowych plamy bardzo liczne biało rudawe; na szyi i piersiach tło bledsze z bledszemi płomykami; pokrywy podogonowe prawie bez plam. Dziób szczuplejszy i krótszy; nogi grubsze.
Jaja podobne do poprzedzającego gatunku lecz mniejsze i często o tle ciemniejszem.

Kulig ten mieszka w Europie i Azyi, a zimą w Afryce północnej; pospolitszy na północy i wschodzi niż w Europie środkowej. U nas rzadki i trafia się tylko na przelotach; gnieździ się już na błotach Pińskich. Obyczajów podobnych do poprzedzającego. Na czas lęgowy osiedla się po wielkich błotach i mszarach międzyleśnych. Tak samo gniazdo urządza i zachowuje się przy niem. Siada wówczas bardzo często po drzewach i stożarach, zkąd pilnie uważa na wszelkie niebezpieczeństwa. Głosywydaje bardzo podobne do tamtego. W ogóle jest mniej ostrożny. W czasach wędrówek lubi także zapadać po polach.