Biegus Temmincka

Biegusa małego nazywa się też z łacińska biegusem Temmincka. Tak opisywał go prof. Taczanowski:
Z wierzchu ciemno szary, rudawo i czarniawo plamisty; od spodu biały, na szyi szarawy i ciemniej upstrzony.

Stary ptak ma wierzch głowy, kark i płaszcz ciemno szary, ze słabym zielonawym połyskiem, rudawo i czarniawo plamisty, w ten sposób, że na głowie i karku plamki są gęste i niewyraźne, na płaszczu zaś grube, nieregularne i nieliczne; przód czoła i boki twarzy białawe, przed okiem ciemna smuga. Pokrywy skrzydłowe szare, jaśniej obrzeżone, lotki ciemniejsze, biało brzeżyste, przedramieniowe i nadlotki biało zakończone, co tworzy dwie białe smugi przez skrzydło, u skrajnej stosina biała, u innych brunatna; kuper i pokrywy środkowe szare, jaśniej obwiedzione, boczne białe. W ogonie słabo stopniowanym sterówki skrajne czysto białe, następne białe, coraz więcej szaro zafarbowane, środkowe ciemno szare. Cały spód biały, na szyi i bokach piersi mocno szarym kolorem pociągnięty, po bokach zaś i u spodu szyi ciemne pędzelkowate plamkowanie. Dziób równy głowie lub krótszy, szczupły, ciemno brunatny; nogi krótsze i szczuplejsze niż u poprzedzającego, z dłuższemi i szczuplejszemi palcami, koloru dzióba. Samica mało większa, niczem się w kolorycie nie różni.

W odzieży jesiennej odznacza się ciemniejszym kolorem wierzchnich części, bez rdzawych plamek, lecz samemi tylko czarniawemi upstrzonym, i mocniejszem zafarbowaniem u spodu szyi.
Ptak młody w pierwszym pierzu ma wszystkie pióra płaszcza obrzeżone białawo płowemi, wąziutkiemi obwódkami, przed któremi na barówkach i piórach łopatkowych są jeszcze ciemniejsze od tła prążki; pokrywy na przodzie skrzydła śniade, dalej bledsze, rudawo upstrzone; obwódki w końcu nadlotek także rudawe; na wierzchu głowy, ciemniejszym niż u starych, drobne rudawe popylenie; zafarbowanie przodu szyi szare, bez plamek. Dziób bledszy; nogi brudno oliwkowe. Reszta jak u starych.

Jaja z Laponii i Islandyi zielono gliniaste, z plamami spodniemi brunatno popielatemi, blademi i powierzchownemi brunatno oliwkowemi; te ostatnie gęste i większe, szczególniej w końcu grubszym
Gatunek długo z poprzedzającym za jeden uważany, przez LEISLERA dopiero rozróżniony został, mimo że na pierwszy rzut oka rozpoznać się daje, i trudno pojąć, jak mógł nie zwrócić uwagi dawniejszych naturalistów, prócz bowiem różnic uderzających w kolorycie, a szczególniej płaszcza podobnego do brodźca piskliwego (Totanus hypoleucos), przedstawia odmienne proporcyje dzióba i nóg, a nadewszystko inne zakończenie ogona. Mieszka przez lato na północy Europy, na zimę udaje się do Afryki (HARTLAUB).

W przelotach zwiedza środkowe kraje Europy podróżując nad rzekami. Do nas zalatuje w nierównie mniejszej ilości od poprzedzającego, lecz za to częściej się pokazuje, nigdy w dużych stadach, lecz pojedyńczo lub po kilka razem. Z wiosny częściej się go widzieć zdarza od obu poprzedzających, około połowy Maja; w powrocie trafia się zacząwszy od Lipca do końca Października. Zapada nad rzekami i jeziorami, niekiedy także przy kałużach i zalewach, po pastwiskach i błotach, w ogóle w miejscach więcej mulistych niż dwa poprzedzające. Nie łączy się w podróży z innemi stadami, z powodu niemożności wydążenia im w locie. Równie powolny i niebojaźliwy jak inne; podobnie się także świergotliwie odzywa.