niedziela, 28 kwietnia 2013

Mewa żółtonoga

Ks. Kluk nazywał ją rybitwem brudnym, pospólstwo wroną morską, a prof. Taczanowski opisywał tymi słowy:
Biała z płaszczem łupkowo czarniawym, nogi żółte; mniejsza.

Dziób żółty z plamą przy końcu żuchwy pomarańczowo pąsową; obwódka wkoło powieki pąsowa; nogi żółte, z czarniawemi pazurami; tęcze blado żółte.
Stary ptak biały z plecami i skrzydłami łupkowo czarniwemi, lotki tylko przedramieniowe i barkówki biało kończyste, na skrajnej, na cal od końca, przeszło calowa biała plama, na sześciu następnych nic nie ma białego, dopiero na dalszych coraz większe białe końcówki; pokrywy podskrzydłowe białe.
W odzieży zimowej na tyle wierzchu głowy i karku plamki brunatno szare, podługowate.
U młodej w pierwszem pierzu dziób czarny, obwódka wkoło powieki czarniawa, nogi brudno żółtawo rogowe, tęcze brunatne; głowa i szyja brudno biaława, brunatno szaremi podługowatemi plamkami tak gęsto upstrzona, że część tylna wierzchu głowy i karku prawie są tym kolorem pokryte; płaszcz brunatny z niezbyt szerokiemi białawemi obwódkami wszystkich piór; piersi i brzuch białawe, szaro brunatnawym kolorem gęsto chmurkowane, najwydatniej i najciemniej po bokach ciała; na białych pokrywach podogonowych grube brunatnawe plamy; lotki brunatno czarniawe, u drugorzędnych wązko białawe obrzeżenia w końcach; sterówki białe z szerokim końcowym brunatnym pasem i kilkoma wązkiemi nieregularnemi prążkami, u skrajnej w miejscu końcowego pasa dwie węższe przepaski, zresztą czysto biała, wszystkich końce biało obwiedzione. W ogóle jest znacznie ciemniejsza od młodej poprzedzającego gatunku.

Ptak dwuletni różni się od młodego tylną częścią dzióba o wiele jaśniejszą, ma żółte nogi, mniej upstrzoną głowę, szyję i spód ciała, płaszcz czarniawy upstrzony końcówkami i brzegami piór rudawo szaremi.
Ptak w trzecim roku ma już dziób jak u starych, jest biały z płaszczem właściwego koloru, lecz niezupełnie jednostajnym z powodu jaśniejszych brzegów wszystkich piór; na ogonie tylko ma ciemne plamki; tęcze zółte.
W czwartym roku niczem się już od starych nie różni.
Pisklęta puchowe podobne jak w gatunku poprzedzającym lecz mniejsze.
Jaja o tle brudno lub oliwkowo gliniastem, z podwójną pstrocizną; plamy spodnie brunatno popielate, powierzchowne ciemno brunatne lub brunatno czarniawe, w większej części okrągławe, rzadziej lub gęściej po całej powierzchni rozmieszczone; rzadkie są odmiany o tle blado zielonawem z bardzo blademi i drobnemi obrzedniemi plamami fijoletowo popielatemi i powierzchownemi oliwkowemi.

Mieszka na północy Europy i Ameryki; w Europie szczególniej pospolita na pobrzeżach Norwegii aż do koła polarnego, na Orkadach, Hebrydach i wyspach szkockich, mniej liczna w Szwecyi, Finlandyi i Danii. Do nas bardzo często zalatuje; przed każdym wylewem Wisły ciągną liczne ich stada pod wodę, a w czasie opadania napowrót do morza; w czasach tych wędrówek zwiedzają wszystkie okolice kraju, a szczególniej w wody obfitujące. Najczęściej ciągi ich odbywają się w Maju i Czerwcu, w czasach słotnych i zimnych, gdy na Bałtyku burze panują; pod jesień najwięcej zalatują młode pojedyńczo lub w małych gromadkach; w ciągu zimy niepostrzegane. Na morzu żywią się najwięcej drobnemi rybkami, szczególniej śledziami, których wiele w porze ich występowania pod powierzchnię wyławiają, padliną, w czasach zaś wędrówek w głąb lądów często zapadają po polach uprawnych i zbierają różne duże owady, szczególniej pędraki chrabąszczów, których niekiedy za pługami jak wrony poszukują; podobnie też jak inne większe gatunki chciwe są na jaja i pisklęta innych wodnych ptaków.
Gniazda ścielą gromadnie po skałach nadbrzeżnych i skalistych wysepkach z różnych roślin wodnych i lądowych.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz