Mewa siodłata

Mewę siodłatą ksiądz Kluk nazywał rybitwem morskim, a hrabia Tyzenhauz mewą czarnogrzbietą. Prof. Taczanowski pisał o niej tak:
Biała z płaszczem łupkowo czarnym; nogi blado cieliste; wielka.

Dziób żółty, z wielką plamą oranżowo pąsową przy końcu żuchwy; brzeg powieki pomarańczowy; nogi blado cieliste, z rogowo czarniawemi pazurami; tęcze blado żółte.
Stary ptak czysto biały, z grzbietem i skrzydłami łupkowo czarniawemi, niekiedy w odcień brunatny mniej więcej wpadającemi, końce wszystkich lotek i barkówek wraz ze stosiną białe, końcówka ta na skrajnej 2 cale długa, w następnej nieco krótsza z czarną stosiną i czarną wielką plamą przy końcu wnętrznej chorągiewki; pokrywy podskrzydłowe białe.

Młodociana

W odzieży zimowej tył głowy i kark upstrzony podługowatemi strychami szaro brunatnawemi.
U młodych w pierwszem pierzu dziób czarny, obwódka powieki czarniawo szara, nogi rogowo cieliste, tęcze brunatne; głowa wraz z karkiem biaława, gęsto upstrzona na wierzchu, zacząwszy od oczów i karku podłużnemi, brunatno szaremi strychami; plecy i pokrywy skrzydłowe szaro brunatne, grubo upstrzone szerokiemi obwódkami płowo białawemi; kuper biały, ciemno plamisty; cały spód białawy, z szaro brunatnemi blademi plamami na szyi, bokach ciałą i pokrywach podogonowych; lotki brunatno czarniawe, w końcach wąziutko białawo obwiedzione; sterówki białe, na skrajnej dwie brunatne przepaski, na dalszych coraz liczniejsze tak, że na środkowych większa część powierzchni brunatna, końce wszystkich białawo obwiedzione.
Ptak dwuletni dziób ma od nasady i w końcu rogowy, głowę i kark drobniej strychowany, płaszcz rudawo szary, brunatno plamisty, na spodzie plamy bledsze.

Posiadaczka fińskiej obrączki, znakowana w 2010 jako ptak dorosły

W roku trzecim traci na głowie, karku i spodzie wszystkie ciemne plamy, kolor płaszcza wyrównywa się na łupkowo czarniawy; na ogonie drobne tylko czarniawe upstrzenie; dziób jest już żółty, z pąsową plamą na żuchwie, na przodzie której znajduje się czarniawo rogowa mniejsza, a jeszcze mniejsza na szczęce górnej naprost wyżej wymienionej.
W czwartym roku ma jeszcze ciemne plamy na dzióbie, które w piątym znikają zupełnie.
Pisklęta puchowe z wierzchu szare, czarniawo plamiste, na przodzie szyi i gardzieli także szare bez plam; piersi i brzuch białawe.
Jaja o tle szaro zielonawem lub zielonawo gliniastem, jaśniejszem lub ciemniejszem, podwójnie upstrzone; plamy spodnie blado popielate, wierzchnie brunatno oliwkowe lub czarniawe, mniej więcej ciemne.
Okazała ta mewa zamieszkuje przez lato północne pobrzeża i wyspy Oceanu Atlantyckiego; pospolita w Grenlandyi, Islandyi, na wybrzeżach lapońskich, norwegskich, duńskich i szkockich, zimą zwiedza wybrzeża Angli, Niemiec i Francyi; rzadka na morzy Śródziemnem i Bałtyckiem. W głąb lądów mało się zapędza, do nas przeto rzadko zalatuje w jesieni, a jeszcze rzadziej z wiosny, w ciągu zimy niepostrzegana.

Żywi się rybą, padliną i mięczakami; odbiera pokarm mniejszym gatunkom i wyjada jaja i pisklęta innym wodnym ptakom. Gnieździ się po skałach i ławach nie tylko nadbrzeżnych, ale w głębi lądów nad wewnętrznemi wodami, głównie na północy, według DESGLANDA jednak także na brzegach francuzkich departamentów De la Manche i Hautes Pyrenées, przy Aurigny i Saint Martin. Na górach lęgowych zajmuje, w mniej licznych towarzystwach, w niekiedy pojedyńczo, najwyższe pasy, a mianowicie płaskie powierzchnie gdzieniegdzie pozarastane trawami lub nagie spłaszczone szczyty. Gniazdo buduje obszerne i wysokie z grubych traw suchych, z ziemią mięszanych, wysłane drobniejszą suchą trawą.