Łabędź głuchy

Brzydkie kaczątko zwane było niegdyś w różny sposób - gęś łabędź swojski, łabędź garbodzióbny, nadobny lub głuchy. Profesor Taczanowski pisał o nim tak:
Biały, z dzióbem pomarańczowo czerwonym i czarną naroślą przy czole.

U starego ptaka dziób pomarańczowo pąsowy, z czarną naroślą gulkowatą przy czole, brzegami szczęk, paznogciem, obrzeżeniem nozdrzy i nagą skórą między nasadą i okiem wraz z brzegiem powiek; nogi czarne z czerwonawym połyskiem; tęcze brunatne. Całe upierzenie białę, latem tylko wierzch głowy mocno pociągnięty rudawo rdzawym kolorem. Samica nieco mniejsza, z szyją szczuplejszą.

Ptak młody w pierwszem pierzu dziób ma czarniawy, nogi szare, płaszcz brunatnawo szary, lotki srebrzyste biało szarawe, spód ciała popielato szary; niższa część grzbietu szaro biaława, brunatno szaremi plamkami strychowana. Pod jesień ubarwienie to znacznie bleknie, wierzch skrzydeł staje się przeważnie srebrzysto szarym, i przed zimą już pokazują się miejscami na płaszczu białe pióra pojedyńcze, coraz więcej przybywające przez ciąg zimy; z wiosny pióra już są przepołowione a przez lato całą zmianę przechodzą tak, że w jesieni ptaki są już zupełnie białe, zostaje tylko ciemny kolor na dzióbie, który dopiero następnej wiosny właściwą barwę przybiera.

Pisklę puchowe dziób ma i nogi blado czarniawe, puch na ciele ciemno szary.
Jaja podługowate, kształtu jajowatego lub prawie eliptycznego, największa grubość znajduje się zawsze cokolwiek bliżej podstawy; skorupa gładka, z bardzo wyraźnemi porami; tło na świeżych białe, z bardzo słabym zielonawym odcieniem; zasiedzianych mniej więcej zbrukane.

Gatunek ten łatwo odróżnić od następującego po kolorze dzióba, gulkowatej na nim narośli, po 22 lub 24 sterówkach w ogonie i esowatem wygięciu szyi. W stanie dzikim mieszka na północy starego lądu, szczególniej pospolity w Rosyi północno wschodniej i w Syberyi; w północnych Niemczech rzadki, lecz się już gnieździ, toż samo w Litwie według świadectw hr. TYZENHAUZA i PLATERA. Do nas zalatuje tylko w ciągu zimy, wcześnie z wiosny lub późno w jesieni, pojedyńczo lub po kilka razem. W całej Europie utrzymywany po stawach i sadzawkach, nie dla żadnej korzyści lecz tylko dla ozdoby.

Na wodzie jest daleko piękniejszy od następującego z powodu kształtnego zaginania szyi i mocniejszego nastawiania barków. Porywa się do lotu z łoskotem, tłukąc nogami o powierzchnię wody. W ogóle bardzo mało się odzywa, w czasie lęgowym wydaje głuche syczenie prócz zwyczajnego głęboko grzechoczącego tonu. Na czas lęgowy każda para zajmuje sobie pewną przestrzeń wysepki lub pobrzeża, gdzie żadnego innego łabędzia ani jakiegokolwiek innego ptaka nie dopuszcza. Gniazdo ściele między krzewami lub trzciną, najczęściej w środku wielkiej kępy trawy. Niesie 6 do 8 jaj.

Obrączki założone na łabędzie nieme należą do najczęściej odczytywanych