Rzączyński nazywał sępa płowego sępem z białą głową, Pietruski sępem rdzawym, zaś prof. Taczanowski opisywał go tak:
Jasno szaro-rudawy, z czarnemi lotkami i ogonem, na głowie i szyi puch biały.
U starego ptaka puch na głowie i szyi nizki i zbity; płaszcz szaro rudawy, środek każdego pióra całéj téj opony światlejszy wzdłuż białéj stosiny; kuper, spód ciała, nogawice, pióra kołnierza i pokrywy podskrzydłowe płowo rdzawe, z podobném jak na wiérzchu odcieniowaniem każdego pióra. Lotki i sterówki czarne. Przestrzeń trójkątna na wyższéj części piersi pokryta gęstemi, bardzo krótkiemi piórkami płowo-rdzawemi, odznaczającemi się od reszty spodniego upiérzenia, podobna do skórki wyporka cielęcego tegoż koloru. Tylna strona nasady szyi otoczona zadzierzystym kołnierzem, utworzonym z kilku szeregów piórek długich, mocno zwężonych i zaostrzonych. Dziób rogowo żółtawy, woskówka czerwonawa; tęcze ciemno brunatne; nogi popielato niebieskawe; pazury czarniawe.
Samica większa i ciemniejsza.
Młode piérwszoletnie mają puch na głowie białawy brunatno plamisty; upiérzenie bledsze, więcej popielatawe, biało nakrapiane.
Pisklę puchowe podobne do poprzedzającego.
Jaja dużo większe od orlich, świéże czysto białe, po zasiedzeniu brudne, niekiedy upstrzone blado brunatnemi plamami i namazaniami.
Sęp ten mieszka w tych samych krajach i okolicach, co i poprzedzający; w Europie południowéj nierównie pospolitszy od tamtego, w Karpatach rzadszy, u nas rzadziéj się pokazuje. Okaz krajowy Gabinetu Warszawskiego ubity był w Grudniu 1851 r. pod Zamościem, a znajdujący się w zbiorze ks. kanonika WYSZYŃSKIEGO następnego roku w Nieborowie pod Warszawą.
Hr. WODZICKI znalazł jego gniazdo w Karpatach w Kwietniu r. 1848 z jedném już pisklęciem, zaczyna tam przeto wysiadywać już w Marcu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz