Biegus krzywodzióby

Biegusa krzywodziobego hr. Tyzenhauz nazywał biegusem kuliczkiem, a tak pisał o nim prof. Taczanowski:
Z wierzchu czarno, rdzawo i rudawo pstry; od spodu jaskrawo rdzawy, kuper biały, czarno plamisty. Młody z wierzchu czarniawy, żółtawo łuskowany, od spodu biały, kuper czysto biały.

Stary ptak w stroju wiosennym ma płaszcz brunatno czarniawy ze słabym, metalicznym, zielono fioletowym połyskiem, upstrzony rdzawemi prążkami, przy końcach boków piór krokiewkowato ku sobie pochylonemi; na barkówkach bledsze plamy rdzawo płowe, ząbkowato po brzegach piór ułożone; wierzch głowy czarniawy, rdzawo drobno upstrzony; smuga nad okiem, bboki twarzy i cały spód jednostajnie rdzawe; kuper i pokrywy ogonowe białe, czarniawo, grubo plamiste; pokrywy skrzydłowe szare, z czarniawemi stosinami i jasnemi brzegami, podskrzydłowe białe; lotki czarniawo szare, przedramieniowe biało brzeżyste, przyległe im pierwszorzędne mają od nasady białe brzeżki; skrajne sterówki blado szarawe, środkowe coraz ciemniejsze, z zielonawym połyskiem. Dziób i nogi czarne.

W odzieży jesiennej kolor na płaszczu popielato szary, upstrzony ciemniejszemi wzdłuż stosiny każdego pióra smużkami i białawemi bardzo wązkiemi obwódkami; cały spód biały, u spodu szyi i po bokach piersi ciemno strychowany; nad okiem brew biała, na końcach nadlotek szereg białych końców; kuper czysto biały.
Młody w pierwszem pierzu ma na plecach i barkówkach pióra czarniawe, zielono połyskujące, łuskowane regularnie, rudawemi lub płowemi obwódkami; wierzch głowy brunatny, płowo i szarawo pstry; kark szary, ciemniej niewyraźnie cieniowany; kuper i pokrywy ogonowe czysto białe; na pokrywach skrzydłowych czarniawo szarych rudawe i białe obwódki, na nadlotkach szereg białych końców; lotki jak u starych; sterówki rudawo obwiedzione. Cały spód biały, na szyi i piersiach szaro rudawym kolorem mniej więcej zafarbowany i szaro wąziutko kreskowany; brew i boki twarzy białawe, szaro drobno plamkowane; przed okiem smuga ciemna. Dziób i nogi brunatno czarniawe.

Jaja: tło zielono glinkowate, blade; spodnie plamy rdzawo popielate, blade, obrzednie; wierzchnie rdzawo brunatne, większe i mniejsze, gęściejsze w końcu grubszym.
Mieszka w Europie, w Azyi, w Afryce i Ameryce; głównie trzyma się w blizkości morza. W Europie gnieździ się w Islandyi, Laponii, Norwegii, Danii i Holandyi; na przelotach wszędzie się pokazuje; w Afryce dolatuje do Przylądka Dobrej Nadziei (VERREAUX). U nas z wiosny niepostrzegany, dopiero na ciągu jesiennym, to jest między połową Lipca i końcem Października zalatuje pojedyńczo lub małemi stadkami, z kilku sztuk złożonemi, w jedne lata rzadko, w inne częściej.

Zatrzymuje się po brzegach piaskowatych i szlamowatych Wisły i innych rzek, nad jeziorami, równie jak po błotach i pastwiskach nad zalewami, kałużami i strugami, to jest w różnorodniejszych miejscach niż wszystkie inne. Najczęściej oddzielnie przebywają, a jeżeli kiedy mięszają się z innemi gatunkami, o tylko chwilowo. Obyczaje zupełnie podobne do drobnych biegusów.
Nigdy u nas nie zdarzyło mi się widzieć ptaka w odzieży godowej, w Muzeum DZIEDUSZYCKICH we Lwowie znajdują się dwa samce w tejże odzieży słabo zmięszanej z piórkami zimowego upierzenia postawione pod Nmi 1001 i 1002, bite we wschodniej Galicyi nad Seretem w Lipcu i Październiku lat 1868 i 1862.